Niet geloven in genezen is een blok aan je been

Vanmorgen kreeg ik een appje van een klant. Zijn benen deden het weer! 

Gelukkig in de goede zin.

De brandende, stekende pijn in zijn voeten en benen was weg. "Wakker worden en het gevoel hebben alsof je over een vloer van glasscherven loopt, terwijl je stil in bed ligt" had hij gezegd. 

Neuropathie was de diagnose. Zenuwpijn. Onverklaarbaar heftig. Chronisch. 

Zelfs de druk van zijn sokken deed pijn. De trap was een obstakel, naar kantoor een uitputtingsslag.

Je zag het niet aan hem. En dat frustreerde misschien nog het meest. Hij voelde zich dan een aansteller, een loser. Maar de pijn was er. Hij werd er zelfs van wakker.

En nu al een week pijnvrij. Dat had hij me niet eerder durven laten weten. Want als je het hardop zegt dan juich je misschien te vroeg? 

Die herken ik wel. Je hebt jaren gelooft dat je er nooit meer van af komt, dan is pijnvrij en gewoon weer het gevoel een volwaardig mens te zijn een ongelooflijke verandering. Beetje spannend ook.

Vaak is niet geloven in genezing nog het grootste obstakel waarmee mijn klanten te maken hebben. Niet geloven dat ook zij kunnen herstellen. 

Dan te bedenken dat signalen uit het brein meestal de klachten juist veroorzaken. 

Het brein heeft dan veel bewijs nodig om te kunnen vertrouwen op de werking van het eigen systeem. Het begint dan met één moment de klacht bewust laten veranderen. Dan is vrijwel alles mogelijk.

Na jaren doorgaan met wat niet hielp, hadden we samen aardig snel de oorzaak te pakken. En opgelost.

Zenuwpijnen kunnen een reactie zijn van hoe je omgaat met dingen in je omgeving. Wat je denkt dat de wereld van jou verlangt. Van bijna perfectionistisch je werk doen en vooral niet klagen of boos worden. 

Oplossen dus. Niet pleisters plakken, maar op een andere manier de verantwoordelijkheid nemen.

Als jij het ook stoppen, ga naar www.lisabastiaansen.com