Chronisch niet oplossen
- Lisa Bastiaansen
- 7 mei 2024
- 2 minuten om te lezen
Bijgewerkt op: 18 jul
Klachten zoals een slijmbeursontsteking en pijnklachten aan versleten knieën worden chronisch, wanneer de oorzaak ervan niet wordt opgelost. Zoals dat bij elk probleem het geval is.
Net als bij Danielle. Ze heeft versleten kraakbeen in haar knieën, een slijmbeursontsteking in haar schouder en hartkloppingen.
Haar arts heeft mij getipt. Dat mag hij niet, maar deed het toch.
Dat slijtage meestal niet de oorzaak is van pijn wordt gestaag bekender. Een ontsteking is doorgaans een beschermingsreactie van het immuunsysteem. Hartkloppingen mogelijk een respons van spanning.
Tijdens het proces waarin ik mijn cliënten meeneem, en klachten toch blijken te kunnen verdwijnen, kijk ik naar wat er op dit moment in iemands leven speelt. Want, slijtage en krap sluitende gewrichten hebben we allemaal. Als klachten zich voordoen, kun je onderzoeken waar je lichaam op reageert.
Dan poppen er wel eens dingen van vroeger op. Danielle herinnert zich dat ze niet op de wipkip mocht en ook niet mocht crossen met de fiets, zoals haar broer. Als haar ouders aan het werk waren, kreeg haar 7 jaar oudere broer soms de opdracht om voor het eten te zorgen. Dan sloot hij haar, met bord en al, op in haar kamer zodat ze hem niet tot last was tijdens het eten.
Wat ze wel mocht doen waren de k*tklussen in het bedrijf van haar ouders. Terwijl haar grote broer druk was met... andere dingen.
De waarschijnlijk goed bedoelde acties van pa en ma hebben zich in Danielle's hoofd vastgezet alsof ze niet geschikt is voor “Het Echte Grote Mensen Werk”.
Inmiddels is ze 47, heeft een keurig huis, een keurige relatie zegt ze zelf en een verantwoordelijke baan. Waarin ze nu de k*tklussen van haar manager oplost. Ondanks de waardering die ze krijgt voor het opruimen van de shit van een ander, heeft ze het gevoel dat het nooit genoeg is. En dat niemand meewerkt.
De medische onderzoeken die ik haar geef, waaruit blijkt dat klachten zich niet spontaan openbaren, geven haar vertrouwen. Ze weet; er moet íets gebeuren. Maar ze wil liever niets opgeven.
Het fijne is dat wanneer je het oordeel over jezelf wegneemt, je alles kunt blijven doen. Want als jij het gevoel hebt dat het goed is wat je doet, je de buitenwereld ook een ander oordeel geeft. Een oordeel vanuit balans. En als de kust blijkbaar gewoon veilig is, verandert de reactie van je lichaam.
Danielle is inmiddels van haar klachten af. Na vier weken was de pijn weg, drie weken later was ook de ontsteking volledig verdwenen. Door het wegnemen van, blijkbaar, de werkelijke oorzaak.
Er hoefde niets te veranderen. Behalve zij zelf.



