BLIJVEND ZIEK. Dat vinden we heel gewoon

Tom had zenuwpijnen. Hij was al jaren stijf en had voortdurend pijn en tintelingen in handen en voeten. Diagnose: Neuropathie. 

Wat ben ik dan blij dat ik doorgestudeerd heb in de oorzaak van lichamelijke problemen. En ik technieken beheers om de oorzaak bij de kern op te lossen.

Want we vinden het heel normaal als iemand neuropathie heeft. Of dat 140 personen per dag de diagnose diabetes 2 krijgen. Dat iemand lijdt aan de ziekte van Crohn, Colitis, Parkinson of artritis. We vinden het ook heel normaal als iemand voedsel intolerant is, of allergisch. We schuiven het af op hormonen als iemand migraine heeft of overgangsklachten. 

"Bewezen onherstelbaar". 

Toch is niet iederéén ziek. Maar dat zien we als geluk.

Als je zelf iets krijgt, doe je je best, pas je je aan met voeding, neem je trouw medicijnen. Dat vind je heel normaal. Het lichaam kan immers zomaar iets vertonen. En het gaat prima met al die hulpmiddelen. Het gaat er alleen niet van over. Maar ook dat is normaal. Met een beetje geluk sterf je niet eerder dan iemand die gezond is.

Als je lichaam ziek wordt denk je dat je pech hebt en daar deal je dan mee. 

Hoe komen we toch bij dit idee? Dat hulp van buitenaf The Golden Nugget is. Dat we het heel normaal vinden dat iemand zegt dat het chronisch en ongeneeslijk is, als het van buitenaf niet te verhelpen is. De arts zal het wel weten. 

Het is vervelend om te zeggen, maar nemen we de keuze van behandeling niet iets te serieus? Als je negeert hoe we zelf voor een gezonde basis-staat zorgen? Als je in oude literatuur leest over onze eigen invloed op ziekte èn genezing, dan is het verbazingwekkend hoe we wat dat betreft zijn afgestompt.

Op ander gebieden proberen we met goed verstand de juiste beslissing te nemen, gebaseerd op goede informatie. Van alle kanten bekeken. Maar als we wat mankeren dan doen we alsof we machteloos staan. We zoeken hulp van buitenaf om te genezen (...) en geven hiermee het stuur uit handen. Omdat we geleerd hebben dat het lichaam doelloos en oncontroleerbaar rare dingen kan doen.

Terwijl er inmiddels ook wetenschappelijk gezien voldoende kennis is over interne stress en de respons van onze systemen. Het lichaam móet reageren op wat het brein registreert.

En dat is logisch. We zijn mens. 

Maar wat moet een arts met onbewuste stress? Als hij er niet in wordt opgeleid?

Als jij vindt dat je grotendeels verantwoordelijk bent voor het (uitblijven van) succes in jouw leven en in staat bent om eigenaarschap te nemen, zie de medische aanpak dan als waardevolle eerste hulp. Én kijk naar waarom jouw lichaam doet wat het doet. Het zal je een transformatie opleveren.

Tom was het zat en was blij dat hij me tegenkwam. We stopten zijn geloof dat hij hoog-gevoelig is. Dat ooit nodig was omdat zijn zenuwstelsel alert moest zijn. Dat speelt nu geen rol meer. Zijn lichaam voelt soepel, zijn relatie is verbeterd en kan hij alsnog, op zijn 44e, zijn rijbewijs gaan halen. 

#oplossen